Τουρκοκρατία

Κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας οι παραλιακές πόλεις παρακμάζουν και οι κάτοικοι των παραλίων καταφεύγουν στις ορεινές περιοχές. Αναπτύσσονται έτσι πνευματικά και οικονομικά τα χωριά του Πηλίου. Η ακμή των χωριών αυτών διαρκεί μέχρι την απελευθέρωση της Θεσσαλίας από τους Τούρκους (1881).

Η τουρκική κυριαρχία στην περιοχή της Θεσσαλίας επήλθε μετά από τις τουρκικές επεκτατικές προσπάθειες υπό τους Βαγιαζήτ (1402μ.Χ.), Σουλεϊμάν (1410μ.Χ.) και Τουραχάν Μπέη (1423μ.Χ.) μετά από συνθηκολόγηση των τοπικών αρχόντων και την αποδοχή του κουρασμένου από τον πόλεμο πληθυσμού. Οι Τούρκοι εγκαθίσταται στον κάμπο και αγνοούν το σκληρό σε κλίμα και δυσπρόσιτο περιβάλλον του Πηλίου. Εισπράττουν μόνο τον φόρο Από το 1615 τα χωριά του Πηλίου χωρίζονται σε Βακούφια και σε Χάσια.

Τα Βακούφια ήταν μεγαλύτερα και ήταν εξαρτημένα άμεσα από την Πόλη. Ήταν ιδιοκτησία του στέμματος-εξαρτιόταν από τη Βαλιντέ Σουλτάνα. Είχαν διοικητικές ελευθερίες και ελαφρά φορολογία. Βακούφια ήταν η Μούρεση, ο Κισσός, το Ανήλιο.

Τα Χάσια αντίθετα υπόκεινται στη τυραννία της οθωμανικής αυτοκρατορίας η εξουσία άνηκε στον σουλτάνο, ο οποίος τα διέθετε όπως ήθελε. Τα προνόμιά τους ήταν λιγότερα, η φορολογία βαρύτερη και δεν είχαν καμιά διοικητική ελευθερία. Χασί ήταν η Τσαγκαράδα.

Το 1668 ο Σουλτάνος Μεχμέτ ο Δ’, γοητευμένος από την ομορφιά της περιοχής, δώρισε τα χωριά του Πηλίου στην μητέρα του, απαγορεύοντας την εγκατάσταση εδώ των Τούρκων.

Η περιοχή γεύεται τα ειδικά αυτά προνόμια και αρχίζει έτσι ο εποικισμός του Πηλίου, καθώς γύρω από τα μοναστήρια, δημιουργούνται μικροί οικισμοί και αργότερα χωριά, από τους κατατρεγμένους Έλληνες που εδώ βρίσκουν καταφύγιο, ελπίδα και βιώνουν μια αίσθηση ελευθερίας. Τα μοναστήρια διατηρούν την ορθόδοξη πίστη και την ελληνική γλώσσα. Η εκκλησία αναλαμβάνει εκτός των θρησκευτικών και τις πνευματικές-μαθησιακές, κοινωνικές και πολιτικές ευθύνες. Η σχετική αυτονομία των Πηλιορείτικων χωριών κατά τον 17ο και 18ο αι. οδήγησε σε πνευματική, οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη. Αναπτύχθηκαν η βιοτεχνία, οικοτεχνία, το εμπόριο και η ναυτιλία. Οι ξενιτεμένοι στέλνουν χρήματα για την συντήρηση, ανακαίνιση και ίδρυση εκκλησιών και αργότερα για την προετοιμασία του αγώνα για την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους.

Το έδαφος και οι συνθήκες ευνοούν τη δημιουργία ομάδων αρματολών και κλεφτών.